As am checking some draft papers inside my bag I found this poem that I had been written before my plane depart from Changi (Singapore Airport going back to Dubai one month ago. Tears of sadness had been my companion while writing this poem and those who are working abroad understand how I felt.
Tigatik ng ulan
Ay sumasabay
Sa puso kong nalulumbay
Dalawang taon ng aking huling nilisan
Bayan kong sinilangan
At sa aking muling pagbabalik
Kasiyahan muling naramdaman
Ngunit sa paglipas ng dalawampu't isang araw
Muling akong lilisan
Upang bumalik sa bansang aking pinaglilingkuran
Magulang,kapatid, kaibigan, mahal sa buhay
Ay muling iiwan
At di tiyak kung kailan muling masisilayan
Ako sana'y inyong maintindihan
Sa aking muling paglisan
Masakit din sa akin na kayo'y muling iwan
Panahon din ay darating
Na tayo'y di na magkakawalay
Di na kaylangang mag dusa't masaktan
Dalangin ko sa Maykapal
Na kayo'y Kanyang gabayan
Sa mga panahong tayo'y magkawalay
Bigyan ng tatag at tapang
Upang malabanan ang ating mga kalungkutan
Singapore Airlines
1:00pm
30-Jan-2011
